McLaren - brytyjski zespół wyścigowy, założony w 1963 r. przez Bruce'a McLarena. Obecnie najlepiej znany jest jako konstruktor i zespół Formuły 1, w której startuje jako Vodafone McLaren Mercedes. W swojej historii brał także udział w seriach: CanAm, IndyCar oraz Formuła 2. Siedzibą zespołu jest McLaren Technology Centre, znajdujący się w Woking w Wielkiej Brytanii.

Zespół zarządzany jest przez spółkę McLaren Racing (wchodzącą w skład McLaren Group). Szefem zespołu od 1980 r. jest Ron Dennis, który jest także posiadaczem 15% udziałów grupy. Taką samą ilość udziałów posiada Mansour Ojjeh z TAG Group. Właściciel marki Mercedes-Benz - Daimler Chrysler - posiada 40% udziałów. W 2007 r. do grupy udziałowców dołączyła firma Mumtalakat Holding Company, która w całości należy do Królestwa Bahrajnu. Firma posiada obecnie 30% udziałów (po 15% zostało odkupione od Dennisa i Ojjeha).

McLaren jest jednym z najbardziej utytułowanych konstruktorów w Formule 1, mając na koncie najwięcej, po Ferrari wygranych Grand Prix (155), 8 tytułów Mistrzów Świata Konstruktorów i 11 tytułów Mistrzów Świata Kierowców. Zespół zaliczany jest do tzw. "Wielkiej trójki" Formuły 1, do której należą także Ferrari i Williams.

Historia

Początki (1966-1967)

Pochodzący z Nowej Zelandii Bruce McLaren w 1963 r. postanowił założyć własną stajnię, którą nazwał McLaren Motor Racing Ltd. Głównym powodem stworzenia własnego zespołu było lekceważenie sugestii technicznych McLarena przez jego dotychczasowy zespół, Cooper Car Company. Wynajął inżynierów i rozpoczął pracę nad samochodem. Podczas Grand Prix Monako w sezonie 1966 zespół zadebiutował w Formule 1. Za kierownicą jedynego wystawionego bolidu, M2B (zmodyfikowany samochód testowy M2A, którego projektantem był Robin Herd) z silnikiem Ford Indy V8, zasiadł oczywiście Bruce McLaren, który jednak wycofał się już na dziewiątym okrążeniu z powodu wycieku oleju. McLaren nie zdołał zakwalifikować się do wyścigów w Belgii i Holandii (drugiej i piątej rundy mistrzostw). Nie brał także udziału w Grand Prix Francji (trzeciej rundzie), ale za to w Wielkiej Brytanii (czwarta runda) wywalczył dla zespołu pierwszy punkt, zajmując szóstą pozycję. We wszystkich tych wyścigach samochód był napędzany 3-litrowymi jednostkami V8 produkowanymi przez firmę Serenissima. McLaren nie startował w Niemczech i we Włoszech, a w ostatnich rundach sezonu w Stanach Zjednoczonych i Meksyku powrócił do silników Forda. Na torze Watkins Glen Bruce'a zawiodła jednostka napędowa, ale w Meksyku zajął piątą pozycję. Ostatecznie, w klasyfikacji konstruktorów McLaren-Ford został sklasyfikowany na dziewiątym miejscu (2 punkty), a McLaren-Serenissima dziesiątą (1 punkt).

W sezonie 1967 Bruce pozostał jedynym kierowcą zespołu. Zmienił się jednak dostawca silników, którym został BRM. Początkowo zespół dostał do dyspozycji małe 2-litrowe jednostki V8. Na ich potrzebę Robin Herd przystosował samochód M4A, przeznaczony na potrzeby Formuły 2 i 3), tworząc M4B. Z tym modelem McLaren wystartował tylko w Monako i Holandii (nie startował w Grand Prix RPA). Samochód dobrze spisał się w trakcie pierwszego z wyścigów gdzie Bruce zajął czwartą pozycję, ale w drugim nie był w stanie pokazać swojego potencjału z powodu rozbicia go na drugim okrążeniu, po poślizgu spowodowanym plamą oleju.

Kolejnym wyścigiem dla zespołu była dopiero ósma runda w Kanadzie (w międzyczasie Bruce startował we Francji, Wielkiej Brytanii i Niemczech w samochodach marki Eagle), gdzie zadebiutował model M5A (także projektu Herda) z silnikiem BRM 3,0l V12 i gdzie Bruce zajął siódme miejsce. Ostatnich rund sezonu (Grand Prix Włoch, Stanów Zjednoczonych i Meksyku) zespół nie ukończył, we wszystkich zakwalifikowali się w pierwszej dziesiątce, a na Monzie na trzecim miejscu. Sklasyfikowani zostali na jedenastym miejscu (3 punkty).


Pierwsze sukcesy w F1 (1968-1970)
Denny Hulme, rodak Bruce'a i Mistrz Świata Formuły 1 z sezonu 1967, dołączył do zespołu w sezonie 1968 . Była to częściowo zasługa firm Goodyear i Gulf Oil. W pierwszym wyścigu sezonu, w RPA McLaren wystawił tylko jeden samochód, który poprowadził Hulme. Nowo Zelandczyk wystartował na starym M5A z silnikiem BRM. Jednak model M7A przystosowany do silników Ford Cosworth DFV był już wkrótce gotowy. Projektantem samochodu był ponownie Robin Herd (później przeszedł do Coswortha). Silniki Forda były o około 60 koni mechanicznych silniejsze niż jednostki BRM. Zespół wykorzystał przerwę jaka dzieliła pierwszą, a drugą eliminację mistrzostw (pierwszy wyścig odbył się 1 stycznia, a drugi 12 maja) i wziął udział w wyścigach nie zaliczanych do mistrzostw, które odbyły się w Wielkiej Brytanii. Był to bardzo dobry test dla nowych samochodów. Osiągi były bardzo dobre, Bruce wygrał w Race of Champions, a Denny w International Trophy na Silverstone, gdzie Bruce był drugi.

Nowy samochód dobrze spisał się także podczas swojego debiutu w mistrzostwach. W Grand Prix Hiszpanii, gdzie zespół po raz pierwszy wystawił dwa bolidy, Hulme wywalczył drugą pozycję, ale Bruce był zmuszony wycofać się z powodu wycieku oleju. Reszta sezonu była także dość udana dla zespołu, ale pomimo używania identycznych jednostek napędowych McLareny były wolniejsze od Lotusów i Matr. Jednak zarówno Bruce jak i Denny zdołali wygrać w wyścigu. Pierwszy z nich zwyciężył w Grand Prix Belgii (pierwsze zwycięstwo dla zespołu w Formule 1 oraz pierwsze zwycięstwo kierowcy we własnym samochodzie), a drugi w Grand Prix Włoch i Kanady, gdzie zespół po raz pierwszy finiszował na miejscach 1-2. W klasyfikacji końcowej Hulme znalazł się na trzeciej pozycji z dorobkiem 33 punktów, a Bruce z 22 punktami został sklasyfikowany na pozycji piątej.

McLaren zdecydował się na sprzedanie swoich samochodów innym zespołom: stare McLareny M5A z silnikami BRM trafiły w ręce Szweda, Jo Bonnier (startował w sześciu wyścigach, do jednego się nie zakwalifikował), a M7A z silnikami Forda zakupił Dan Gurney. Amerykanin wystartował w tym samochodzie w trzech wyścigach, kończąc Grand Prix Stanów Zjednoczonych na czwartej pozycji, przed Brucem, który był szósty, dopisał do klasyfikacji generalnej konstruktorów 3 punkty (ówczesny system punktacji brał pod uwagę punkty zdobywane przez samochód jednego producenta znajdujący się na najwyższej pozycji). McLaren-BRM z dorobkiem 3 punktów (Hulme – 2 pkt i Bonnier – 1 pkt) został sklasyfikowany na dziesiątym miejscu, a McLaren-Ford na miejscu drugim z dorobkiem 49 punktów (Hulme – 31 pkt, McLaren – 15 pkt i Gurney – 3 pkt).W pierwszym wyścigu sezonu 1969 (Grand Prix RPA) Denny Hulme otrzymał do dyspozycji McLarena M7A, a Bruce zasiadł za kierownicą zmodyfikowanego M7B (w pozostałych wyścigach sezonu Bruce będzie prowadził wersję C, a wersja B powędruje w ręce Vica Elforda z zespołu Antique Automobiles). Oprócz nich na starcie toru Kyalami pojawił się pochodzący z RPA Basil van Rooyen (Team Lawson) w M7A. Wszystkie bolidy napędzane były przez silnik Ford Cosworth DFV (podobni jak reszta stawki, oprócz BRM i Ferrari). Hulme ukończył wyścig na trzecim, a Bruce na piątym miejscu. Natomiast van Rooven nie ukończył wyścigu z powodu awarii hamulców. Zespół korzystał ze starych pojazdów ponieważ trwały intensywne prace nad samochodem z napędem na cztery koła. M9A zadebiutował podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii, zespół wystawił go jako trzeci bolid, a za jego kierownicą zasiadł Derek Bell. Była to bardzo nieudana konstrukcja i nie została więcej wystawiona w wyścigu.

Problemy z oponami, niezawodnością, jedenaście wyścigów w serii CanAm oraz program rozwojowy M9A odbiły się na osiągach zespołu. Bruce trzykrotnie stanął na podium (druga pozycja w Hiszpanii i trzecia pozycja w Wielkiej Brytanii i Niemczech). Denny po zajęciu trzeciej pozycji w pierwszym wyścigu i słabej dyspozycji w drugiej części sezonu zdołał jeszcze wygrać wyścig o Grand Prix Meksyku, gdy opony Goodyear dogoniły pod względem rozwoju opony Firestone i Dunlop. Kierowcy zostali sklasyfikowani odpowiednio na trzecim (26 pkt) i piątym (20 pkt) miejscu. Wszystkie punkty McLarena w klasyfikacji konstruktorów zdobyli kierowcy fabryczni. Z dorobkiem 38 punktów (Bruce – 22 pkt i Denny – 16 pkt) zespół sklasyfikowano na czwartym miejscu.

Lata 70. rozpoczęły się dla zespołu tragicznie – 2 czerwca 1970 r. zginął Bruce McLaren. Nowozelandczyk testował na torze Goodwood nowy samochód do startów w serii CanAm.


Po śmierci McLarena (1971-1980)
W sezonie 1974 zdobyli pierwszy tytuł Mistrza Świata Konstruktorów Formuły 1 i Mistrza Świata Kierowców (Emerson Fittipaldi), odnieśli także pierwsze zwycięstwo w wyścigu Indianapolis 500 (Johnny Rutherford). Kolejny tytuł w klasyfikacji kierowców zdobyli z Jamesem Huntem w sezonie 1976.

Przejęcie władzy przez Dennisa (1981-1987)

Stajnia McLaren w formie jaką znamy dzisiaj powstała w wyniku połączenia jej z zespołem Formuły 2, której właścicielem był Ron Dennis (Project 4), doszło do tego w 1981 r. Od tego czasu kolejne modele McLarena miały oznaczenia MP4/x (skrót MP4 pochodzi obecnie od McLaren Project 4, w latach gdy sponsorem było Marlboro oznaczał Marlboro Project 4) wraz z modelem MP4/1C, gdzie x jest kolejnym numerem wersji. Obecnie McLaren stosuje oznaczenia MP4-x (wprowadzone w 2001 r. wraz z modelem MP4-16).

Właśnie na początkowe lata kontroli stajni przez Dennisa przypada okres największych sukcesów zespołów. John Bernard zaprojektował rewolucyjne nadwozie samochodu "MP4", pierwsze nadwozie w F1 wykonane w całości z włókien węglowych. Samochód był napędzany silnikiem Porsche (sponsorowanym przez firmę TAG) z turbo doładowaniem. McLaren postawił także na silnych kierowców, w tym okresie dla stajni jeździli Niki Lauda, Alain Prost, Keke Rosberg i Stefan Johannson. McLaren-TAG zdobył tytuł Mistrza Świata Konstruktorów w sezonach 1984 (Lauda został Mistrzem Świata) i w 1985 (Prost został Mistrzem Świata). Rok później, w sezonie 1986, Alain Prost zdobył drugi tytuł Mistrza Świata Kierowców.

Współpraca z Hondą (1988-1992)

McLaren MP4/4 z 1988 r. w muzeum Donington Grand Prix CollectionPo przegranych z zespołem Williams mistrzostwach w sezonach 1986-1987, McLaren podpisał kontrakt z Hondą. Do zespołu dołączył także obiecujący brazylijski kierowca – Ayrton Senna, który przeszedł z Lotusa. Jednocześnie w sezonie 1988 wprowadzono nowe regulacje dotyczące silników. Umożliwiały one korzystanie z silników bez doładowania o maksymalnej pojemności 3500 ccm i maksymalnie dwunastu cylindrach. Dodatkowo samochodów z tymi silnikami nie dotyczyły ograniczenia odnośnie pojemności baku paliwa, które zostały zaostrzone w stosunku do samochodów używających silników z doładowaniem. Od tej pory ich baki mogły mieć maksymalnie 155 litrów pojemności, a ciśnienie doładowania zostało zmniejszone z 4 do 2,5 barów. Był to także ostatni sezon "ery turbo" - od sezonu 1989 miał został wprowadzony zakaz używania takich silników.

Celem inżynierów Hondy było ukończenie tego okresu w jak najlepszy sposób. Prowadzono jednocześnie dwa programy budowy silników - odpowiedzialny za ostatnią jednostkę turbo oraz drugi, którego zadaniem było stworzenie silnika zgodnego z nową formułą, mającego zadebiutować w sezonie 1989. Rezultatem tego pierwszego był RA168E. Potencjał tego silnika lepiej od Lotusa wykorzystał McLaren, którego kierowcy już podczas zimowych testów wysoko oceniali szansę na zdobycie tytułów. MP4/4 projektu Stevea Nicholsona stworzył z silnikiem Japończyków niemal idealną kombinację - uznawaną za najbardziej udany samochód w historii Formuły 1. Pewnie zdobyty tytuł w klasyfikacji konstruktorów i pierwszy tytuł Ayrtona Senny, zostały poprzedzone piętnastoma wygranymi w szesnastu wyścigach, piętnastoma pole position, dziesięcioma finiszami obydwu kierowców na pozycjach 1 i 2 oraz bezprecedensową zdobyczą punktową w wysokości 199 punktów. Jednym z najlepszych przykładów dominacji McLarena był wyścig o Grand Prix Monako, w którego kwalifikacjach Senna, był o 1,4 s. szybszy od Prosta i o 2,6 s. szybszy od Gerharda Bergera na trzecim miejscu.


McLaren MP4/5 z 1989 r. w muzeum Donington Grand Prix CollectionWspomniany wcześniej program rozwojowy atmosferycznej jednostki napędowej zaowocował modelem RA109A o pojemności 3,5 litra w układzie V10 (wariant na który zdecydowała się jeszcze jedynie firma Renault, a który później został zaadaptowany przez innych producentów). Nowe dzieło Japończyków zostało zamontowane w McLarenie MP4/5, a kierowcami zespołu pozostali Senna i Prost, który w trakcie sezonu zaczął oskarżać Hondę o domniemaną faworyzację jego partnera i ostatecznie postanowił opuścić zespół z końcem sezonu.

Pomimo nowych regulacji technicznych duet McLaren-Honda kontynuował swoją zwycięską passę, wygrywając dziesięć z szesnastu wyścigów, zdobywając piętnaście pole position i obydwa tytuły, trzeci rok z rzędu. Tym razem jednak, tytuł w klasyfikacji kierowców powędrował w ręce Prosta. Nie obeszło się jednak bez kontrowersji. W przedostatnim wyścigu sezonu - Grand Prix Japonii, doszło pomiędzy oboma kierowcami do kolizji spowodowanej przez Prosta, w wyniku której Francuz wycofał się z wyścig. Senna wygrał wyścig ale ostatecznie został zdyskwalifikowany za ścięcie szykany podczas powracania na tor.

Nowym partnerem Senny po odejściu Prosta do Ferrari został Austriak, Gerhard Berger. Przygotowany przez Hondę silnik RA100E został zamontowany w nowej specyfikacji B McLarena MP4/5. Pomimo silnej opozycji ze strony zespołu Ferrari, a w szczególności Prosta, McLaren-Honda zdobył trzeci tytuł z rzędu w klasyfikacji konstruktorów. Swój drugi tytuł w klasyfikacji kierowców zdobył Senna, a Berger ukończył sezon na czwartej pozycji, głównie z powodu problemów z przystosowaniem się do bolidu w początkowej fazie rywalizacji.


McLaren MP4/6 z 1991 r. w muzeum Donington Grand Prix CollectionHonda zdecydowała się na wprowadzenie zupełnie nowego silnika V12 w sezonie 1991. RA121E został zamontowany w McLarenie MP4/6. Senna, który podobnie jak Berger pozostał w zespole, wygrał cztery pierwsze wyścigi. Później nastąpiło lekkie załamanie formy McLarena i pięć kolejnych wyścigów bez wygranych. Dwukrotnie w samochodzie Senny zabrakło paliwa w trakcie wyścigu, co było spowodowane większym zapotrzebowaniem nowego silnika na paliwo. Brazylijczyk zdołał pod koniec sezonu dołożyć do końcowego dorobku jeszcze trzy wygrane. Berger odniósł tymczasem pierwszą wygraną w barwach McLarena (Grand Prix Japonii). Ostatecznie tytuły pozostały w rękach Mclarena i Senny. Coraz silniejszy stawał się jednak Williams-Renault, który nieznacznie przegrał tytuł z McLarenem. W dodatku Nigel Mansell i Riccardo Patrese rozdzielili Sennę i Bergera w klasyfikacji kierowców.

Sezon 1992 McLaren rozpoczął ze zmodyfikowaną wersją MP4/6B i ulepszonym silnikiem Hondy. Senna zdołał wygrać trzy wyścigi i z dorobkiem 50 punktów został sklasyfikowany na czwartym miejscu. Jego partner wygrał o jeden wyścig mniej i z dorobkiem mniejszym o jeden punkt zajął piątą pozycję. Prym w mistrzostwach wiedli Nigel Mansell i Riccardo Patrese z Williamsa, który dzięki wielu innowacjom technicznym (m.in. aktywnemu zawieszeniu i pół-automatycznej skrzyni biegów) uzyskali znaczną przewagę nad rywalami. W klasyfikacji konstruktorów, sklasyfikowany na drugim miejscu McLaren stracił do nich 65 punktów. Był to ostatni sezon współpracy Hondy z McLarenem, a także ostatni sezon przed dłuższą przerwą w F1, która trwała do sezonu 2000.

Załamanie formy (1993-1996)

McLaren MP4/9 z 1994 r. w muzeum Peugeota w SochauxOd sezonu 1992, McLaren popadł w kłopoty. Po roku dominacji, napędzanych silnikami Renault samochodów Willimasa, Honda wycofała się z Formuły 1. Silniki Forda, którymi McLareny były napędzane w następnym sezonie dobrze sprawowały się w rękach Senny, natomiast katastrofą było siedem zdobytych punktów przez Michaela Andrettiego. Amerykanina w trzech ostatnich wyścigach sezonu 1993 zastąpił młody Fin, Mika Häkkinen. W 1994 Ayrton Senna przeszedł do Williamsa, a Martin Brundle został partnerem Miki w nowych samochodach, napędzanych silnikami Peugeot. Rezultaty nie były jednak zadowalające i Ron Dennis zrezygnował z silników francuskiej firmy.

Powrót na szczyt z Mercedesem (1997-2000)
Pierwszy w historii dwuosobowy bolid Formuły 1, McLaren MP4-98T. Jego prezentacja miała miejsce podczas Grand Prix Australii 1998Mercedes-Benz powrócił do Formuły 1 w 1994 r., zaopatrując w silniki zespół Sauber. Gdy tylko pojawiła się okazja McLaren połączył z nimi siły. Jednak sezon 1995 był jeszcze gorszy od poprzedniego, radykalnie zmieniony MP4-10 był za ciężki i za wolny, a Nigel Mansell był za szeroki żeby zmieścić się do kokpitu!

W 1996 r. zakończyła się długoletnia współpraca stajni z firmą Philip Morris, która sponsorowała ją marką Marlboro. Z Formuły 1 zniknęły słynne biało-czerwone kolory malowania McLarena, które zostały zastąpione srebrnym kolorem Mercedesa. Począwszy od sezonu 1997 nazwa zespołu została zmieniona na West McLaren Mercedes, co było związane ze sponsoringiem firmy Imperial Tobacco.

Pomimo dominacji Williamsa w sezonach 1996-1997, McLaren wraz z Mercedesem stopniowo poprawiał swoje osiągi. Bardzo obiecująco rozpoczął się dla nich sezon 1997, gdy David Coulthard (dołączył do zespołu w sezonie 1996) wygrał Grand Prix Australii. Samochód okazał się jednak zbyt słaby, aby ciągle wygrywać wyścigi. Mimo tego Coulthard wygrał jeszcze w Grand Prix Włoch, a Häkkinen odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w zamykającym sezon, Grand Prix Europy. W trakcie tego sezonu McLarenowi udało się także pozyskać bardzo utalentowanego projektanta, Adriana Neweya, który przyczynił się do sukcesów Williamsa.

W 1998 r. powstał pierwszy na świecie bolid dwuosobowy. Był to McLaren MP4-98T. Jego debiut nastąpił przed GP Australii w tym samym roku. Zespół McLarena pokazał go również w Polsce w sierpniu 2000 r. na Torze Poznań.


McLaren MP4/13A - prototyp modelu MP4/13 z 1998 r., pomalowany w tradycyjne barwy zespołu. Wystawiony w muzeum Donington Grand Prix CollectionPo utracie Neweya przez Williamsa, ze sportu wycofało się Renault. Dzięki temu McLaren był w bardzo dogodnej pozycji do ataku. Grand Prix Australii zostało zdominowane przez Häkkinena i Coultharda, którzy zajęli dwa pierwsze miejsca na podium. Trzeci na mecie, Heinz-Harald Frentzen miał już do nich jednookrążeniową stratę.

W ciągu całego sezonu 1998 McLaren wygrał dziewięć wyścigów, zdobywając tytuł Mistrza Świata Konstruktorów. Tymczasem Mika Häkkinen zdobywając 100 punktów zapewnił sobie tytuł Mistrza Świata Kierowców.

Sezon 1999 nie był już dla Fina i zespołu tak łatwy. Bardzo silny okazał się być zespół Ferrari, który po raz pierwszy od 20 lat wywalczył tytuł w klasyfikacji konstruktorów. Sam Häkkinen zdołał jednak obronić tytuł, wygrywając ostatni wyścig w Japonii.


Ponowne obniżenie formy (2001-2004)

Bolid Kimiego Räikkönena wprowadzany do garażu w trakcie kwalifikacji do Grand Prix Stanów Zjednoczonych 2004W sezonie 2000 kierowcy byli przygotowani równie dobrze jak przez ostatnie dwa lata, ale awarie samochodu Häkkinena nie pozwoliły mu utrzymać tytułu Mistrza Świata, który zdobył Michael Schumacher z Ferrari. Rok później McLaren i sam Mika nie pokazywali już tak dobrej formy, do walki z Schumacherem stanął jeszcze Coulthard, ale przegrał z podwójnie mniejszą ilością punktów. Häkkinen ogłosił, że robi sobie roczną przerwę od wyścigów w sezonie 2002, aby później wycofać się definitywnie. Został zastąpiony przez innego Fina, Kimiego Räikkönena. W tym czasie McLaren wygrał tylko cztery wyścigi: pojedyncze zwycięstwo podczas Grand Prix Monako w sezonie 2002 dla Coultharda, dwa zwycięstwa w 2003 podczas Grand Prix Australii dla Coultharda i podczas Grand Prix Malezji dla Räikkönena, i pojedyncze zwycięstwo w Grand Prix Belgii dla Räikkönena w sezonie 2004. Mimo dobrej postawy Kimiego w sezonie 2003 (został wicemistrzem), okres ten był najgorszym w ciągu ostatniej dekady.

Kolejne porażki w walce o tytuł (2005-2006)

2005
Coulthard opuścił stajnię po sezonie 2004, w barwach McLarena wystąpił w 150 wyścigach. Jego następcą został Kolumbijczyk, Juan Pablo Montoya, który z powodu kontuzji nie wystartował w dwóch wyścigach. Pedro de la Rosa zastąpił go w Grand Prix Bahrajnu, a Alex Wurz w Grand Prix San Marino.

Zimowe testy sugerowały, że to McLaren będzie najlepiej przygotowany do sezonu, a trochę słabsza będzie od nich stajnia Renault. Podczas Grand Prix Australii okazało się, że to właśnie francuski zespół przygotował się lepiej, ich kierowcy zajęli pierwszą (Giancarlo Fisichella) i trzecią pozycję (Fernando Alonso). Tymczasem Montoya uplasował się na szóstej, a Räikkönen na ósmej pozycji. Wyścig w Malezji nie okazał się lepszy. Pomimo dobrej czwartej pozycji Montoyi, Räikkönen z powodu pęknięcia opony znalazł się tuż za punktowanym ósmym miejscem.


Pedro de la Rosa w samochodzie MP4-20, który wygrał 10 Grand Prix w sezonie 2005, wcześniej tak dobry wynik McLaren zanotował w 1989 z samochodem MP4-5Po Grand Prix Bahrajnu McLaren awansował na trzecią pozycję w klasyfikacji konstruktorów, tracąc do lidera – Renault, 17 punktów. Räikkönen stanął na najniższym stopniu podium, a Pedro de la Rosa, który zastąpił Montoyę zajął dobrą, piątą pozycję. Pozycje Hiszpan jest warta uwagi, ponieważ był to jego pierwszy wyścig od ponad dwóch lat. Grand Prix dało także odpowiedź na to, co McLaren powinien poprawić w swoim pakiecie. Okazało się, że należy poprawić opony wykorzystywane w kwalifikacjach. Zespół wraz z firmą Michelin podjął odpowiednie kroki.

Efekty pracy inżynierów były widoczne trzy tygodnie później, podczas kwalifikacji do Grand Prix San Marino. Räikkönen w obydwóch sesjach uzyskał najlepesze czasy, co dało mu pierwsze pole startowe. Gorzej w kwalifikacjach spisał się zastępca Juana, Alex Wurz, który startował dopiero z siódmego pola. Po starcie Räikkönen obronił pierwszą pozycję i szybko zwiększał przewagę nad Alonso. Niestety po przejechaniu dziewięciu okrażeń w bolidzie Fina złamała się tylna półoś, co uniemożliwiło mu kontynuowanie wyścigu. Jego partner zdołał ukończyć wyścig na czwartje pozycji, a po dyskwalifikacji kierowców zespołu British American Racing awansował na trzecie miejsce.

Podczas Grand Prix Hiszpanii za kierownicę drugiego bolidu McLarena powrócił Montoya. Kolumbijczyk wywalczył dopiero siódme pole startowe. Tymczasem Räikkönen ponownie startował z pole position. Cały wyścig przebiegał po myśli Fina, który nawet na moment nie stracił prowadzenia i wygrał go z przewagą 27 sekund nad liderem klasyfikacji, Fernando Alonso. Montoya został sklasyfikowany na siódmej pozycji ze stratą jednego okrążenia do zwycięzcy. Także w Grand Prix Monako Kimi Räikkönen nie miał sobie równych, wygrywając wyścig w dominujący sposób, nawet na chwilę nie oddając prowadzenia. Dobrze spisał się także Montoya, który startując z szesnastej pozycji, zdołał awansować na piątą pozycję, co na ulicznym torze w Monako jest niemałym osiągnięciem.
8 listopada 2005 r. Red Bull Racing ogłosił, że od końca lutego 2006 r. Adrian Newey przechodzi do ich stajni.

Vodafone sponsorem tytularnym (2007)

Lewis Hamilton w McLarenie MP4-22 (2007) w barwach firmy Vodafone.Współpraca z firmą Imprerial Tobaco zakończyła się w trakcie Grand Prix Węgier 2005. Marka West zniknęła z bolidów stajni po piątkowych treningach. Jako nowego sponsora tytularnego typowano firmę Diageo, producenta whisky Johnnie Walker, która rozpoczęła współpracę z zespołem na początku 2005 r. Tymczasem McLaren w grudniu ogłosił podpisanie długoterminowej umowy (10 lat) z firmą telekomunikacyjną Vodafone.

Vodafone został oficjalnym partnerem komunikacyjnym stajni, a także sponsorem tytularnym. Zyskał także pewne prawa do wykorzystywania wizerunku zespołu w celach marketingowych. Umowa zacznie obowiązywać od sezonu 2007, właśnie wtedy nazwa zespołu została zmieniona na Vodafone McLaren Mercedes.

Nowy sponsor tytularny to nie jedyna zmiana dla zespołu od sezonu 2007. Do zespołu dołączył także Mistrz Świata 2005 i 2006, Fernando Alonso. Jego partnerem został wieloletni protegowany zespołu - Lewis Hamilton. Jest to precedens w historii zespołu - po raz pierwszy skład zespołu tworzą dwaj nowi kierowcy. Dodatkowo drugi raz w historii zespołu zatrudniono debiutanta.